GLIP
De tijd ontglipt me. Ik probeer haar (ze moet een vrouw zijn, wedden?) te verleiden. Roep haar op schoot. Aai haar rug. Misschien houdt de tijd niet van zachte handen. Verlangt ze eelt om haar weerstand te bieden. Een mannelijke, robuuste touch. Met de gruwelijkheden van Parijs nog in mijn hoofd, kan ik haar niet onbesproken laten. Terwijl acht terroristen zich een weg baanden naar het hart van de ‘beschaving’ tikte ze stoïcijns door. Onschuldig. Met het soort toeziend oog van de zuiveren van hart. Een donker staaltje Wu Wei: niets doen en alles wordt gedaan.
ZOEK HET ZELF LEKKER UIT
Haar naam zoemde rond in de door bloed getekende stad. Het was haar aard die de grens markeert tussen leven en dood. De kogels uit de Kalasjnikovs vlogen echter niet op haar commando. De tijd mag het raamwerk zijn waarbinnen we handelen, ze haalt geen trekker over. Ze plant geen imperialisme, maar ook geen extremisme in hoofden, al is ze nodig om beiden te laten groeien. Ze zet geen mensen aan tot vervreemding van elkaar. Duwt ons niet in de stinkhoekjes die we voor onszelf inrichten in een wereld die uit ongeziene klapdeuren bestaat. Ze geeft geen richting aan. Houdt haar wijsheid strak aan de transcendentale borst.
DE TIJD LEERT HET NIET
Ze doet me eigenlijk denken aan een soort hybride wezen uit Sci- Fi films, zwanger van alle culturen, één groot oog onhandig vastgeschroefd op het voorhoofd. Ze is topzwaar, maar wankelt nooit. De vraag is of deze eenoog over de daden van ons blinden oordeelt. Of ze terroristen en nietsontziende kapitalistische imperialisten die hetzelfde stempel verdienen, maag draaiend op haar erf toelaat.
Uiteraard niet. Ze is niet hier om de mens een lesje te leren. Lesjes zijn juist the stuff men is made of. Die hebben altijd een beperkt standpunt, een angel, een voorkeur. De tijd staat daar boven. Die is ondeelbaar, en wie de uitnodiging begrijpt kan tot haar kern toetreden. De pit waar geen dualisme bestaat, alleen saamhorigheid. Maar zolang we lekker willen chillen in de schaduwplassen van het dualisme vindt ze het ook goed. Ze heeft geen haast, geen agenda, zoals een ongrijpbare überbitch betaamt. Ze heeft alleen maar zichzelf te dragen. Gewichtsloos en voorgoed. Hoeveel troep wij ondertussen op het speelplein maken, is aan ons, maar ik kan je waarschuwen: in deze Melkweg ruimt niemand op achter je kont.
GASTBLOG IBRAHIM SELMAN
ONTGLIP
De ochtend laat zich niet hinderen door de nacht. De ochtend weet dat de middag zich ook niet aan hem stoort. Elk deel van de dag en de nacht gaat klakkeloos in elkaar over, geroutineerd. Het is de mist, of de wolken, die de zon op bepaalde tijden hinderen te verschijnen. Niet in de nacht, nooit. En mijn ochtend, deze tijdloze ochtend, is van alles een beetje, van alle markten thuis. De details hoef je niet te weten. De wind die last heeft van de kou kan zich nauwelijks bewegen. Mijn adem lijkt op rook uit een schoorsteen en baant zich een weg door de lucht. De wind haalt zijn schouders op maar vergeet niet in mijn neus en oren te bijten, me te terroriseren. De autoramen zijn bedekt met een dunne, harde ijslaag. Krabben gaat moeilijk. Op de brug staat de zon brutaal en richt haar koplamp in mijn ogen. Ik zie niets en stop even met rijden tot ik me beter voorbereid en een bescherming vind tegen de felle koplampen van de hyperactieve zon. De afstand waarin ik in de ogen van de zon moet kijken is maar een paar honderd meters maar het lijkt oneindig, gevaarlijk. Daarna kijk ik de zon graag met de nek aan. De weg is rustig, althans aan mijn kant. Ik kan hard rijden en Amsterdam verlaten. Maar diegenen die naar Amsterdam komen staan in lange, lange rijen die file heet.
Brussel, het lege Brussel, rijdt met me mee. De lege straten, lege markten, lege scholen en de metro’s die zich onder de grond stil houden rijden met me mee tussen Amsterdam en Den Haag. Bij Schiphol zet ik Brussel uit mijn auto met de opdracht: ‘ga de terroristen vangen en als je ze vangt probeer hen aan het praat te krijgen. Niet martelen maar gebruik iets waardoor ze informaties geven om de mensen te behoeden voor rampen’. Fantasie gaat verder dan werkelijkheid, al is het soms andersom. En vandaag is een van die dagen waarop de werkelijkheid de fantasie overtreft. Wie had het anders voor mogelijk gehouden dat de hoofdstad van Europa zich ooit zou laten gijzelen door een stelletjes goddeloze en gewetenloze terroristen. Nee, niemand kan begrijpen dat inlichtingendiensten van één en dezelfde stad elkaar in de weg staan en elkaar geen informatie gunnen.
In Londen doen ze het anders. De Britse politieagenten infiltreren graag. Nee, niet bij terroristen maar bij actievoerende vrouwen. Ze knopen seks- en liefdesrelaties aan, stichten gezinnen om de dames van hun activiteiten te houden. Zouden de Brusselse, Parijse en Amsterdamse agenten in de cellen van Jihadisten infiltreren? Dat lijkt me pure stof voor de fantasie. Dat de werkelijkheid soms verder gaat dan fantasie hou ik maar even voor lief.
